تاکتیک تشویق کودکان – قسمتِ دوم

دسته بندی : تربیت و روانشناسی

کلیپ های مرتبط

تفاوت آلرژی با عدم تحمل غذایی

کارتون پینگو، قسمت 8

آموزش خواباندن نوزاد

تربیت و روانشناسی کودک از 3 تا 7 سالگی "بخش دهم" (دکتر هلاکویی)

سوالات جنسي كودكان (دکتر هلاکویی)

دیابت در کودکان

اسهال در کودکان (2)

هوش هیجانی چیست؟ (دکتر ثمودی)

وسواس فکری عملی

ارتباطات و روابط در درون خانواده - قسمت اول (دکتر علی بابایی زاد)

تاکتیک تشویق کودکان – قسمتِ دوم
به‌این تکنیکی که الآن توضیح میدیم، میگن تکنیک تشویق توصیفی. اسم تکنیک‌ها مهمه. اونهارو به‌خاطر بسپارین. چون بعداً برای همفکری با دوست یا همسرتون باید اسم تکنیک رو بگین تا بفهمه الآن باید چیکار کنه.
تکنیک تشویق توصیفی کار گاز و فرمون رو باهم انجام میده. یعنی مثل گاز دادن با در دست داشتن فرمونه. به‌نمایش بعد دقت کنین. انگار این پدر با گاز دادن، یا توجه کردن مثبت، بچه رو حرکت و با توصیف کردن مسیر کوچه، به‌اون فرمون میده.
بچه مشغول درس خواندن است.
پدر بالای سر بچه: می‌بینم داری درس میخونی، اول غذات رو خوردی، بعد درسهات رو می‌خونی، بعد هم میری بازی، آفرین پسرم.
پدر تشویق کرد. با تکنیک تشویق توصیفی، چطوری؟ به‌پسرش توجه مثبت کرد، یعنی با روی خوش صحبت کرد و البته کار خوب مورد نظرش رو هم برای پسرش توصیف کرد. کار خوب مورد نظر پدر که می‌خواست در پسرش بیشتر بشه، چی بود؟ یعنی فرمون زندگی پسرش رو به‌کدوم سمت هدایت کرد؟ دقت کردین؟
این پدر در اینجا می‌خواست وقتی فرزندش از مدرسه رسید، اول غذاش رو بخوره، بعد مشق‌هاش رو بنویسه و بعد بره بازی کنه. اون پدر، این رفتار را توصیف کرد. پس حتماً می‌خواسته این رفتار در فرزندش بیشتر بشه.
اما اگه می‌خواست بیشتر درس خوندن رو تشویق کنه، باید بیشتر درس خوندن رو توصیف می‌کرد. یعنی کافی بود مثلاً بگه: می‌بینم داری درس می‌خونی، آفرین پسرم.

دقت کنین، بچه همون رفتاری رو که تشویق کردین بیشتر انجام میده. اون پدر بیشتر درس خوندن رو تشویق نکرد. چه کاری رو تشویق کرد؟ این کار رو تشویق کرد: اول غذا خوردن، بعد درس خوندن، بعد بازی کردن. او اینو توصیف کرد، نه بیشتر درس خوندن رو.
یادتون باشه، هیچ کار کلی تشویق نمیشه. باید خوب توصیف بشه، ریز و جزئی و واضح توصیف بشه تا خوب فهمیده بشه. اگه اینطور نشه، قانون آگاهی در موردش رعایت نشده. چطور؟
معلومه، نمیشه فقط گاز داد و گفت: مقصد. بعد انتظار داشت اتومبیل، خودش بره به‌مقصد. اینطوری اتومبیل به‌سمتی که ما می‌خواهیم حرکت نمی‌کنه. نه نمیشه. باید همیشه فرمون تو دستمون باشه. خوب بیایید تمرین کنیم. این بچه رو تشویق توصیفی کنین. داره اتاقش رو مرتب می‌کنه.
پدر: آفرین، این چیه، اینو ندیدی؟ این کتابی رو که اینجا افتاده می‌گم.
درست بود؟ نه. اون به‌چیزهای منفی توجه کرد و اونهارو توصیف کرد. انگار پشت فرمون نشسته، گاز میده و فرمون رو گرفته سمت دیوار. معلومه تصادف می‌کنه.
درستش اینه: توجه کردن با روی خوش و توصیف کردن کاری که می‌خواهید بیشتر بشه. این پدر توجه کرد اما متاسفانه به‌کاری که نمی‌خواست بیشتر بشه توجه کرد، نه کاری که می‌خواست بیشتر بشه. نتیجه چی میشه، چه بخواهیم و چه نخواهیم مغز بچه به‌سمت کاری سوق داده میشه که توصیفش رو می‌کنیم.
نمونه خوب:
پدر با لبخند: می‌بینم که وسایلت رو جمع کردی، کتابها رو داخل کمد گذاشتی، لباسهات رو مرتب تو جالباسی چیدی، کف اتاق تمیز تمیزه (به‌سمت آن کتاب میرود و بدون حرفی آن را برمیدارد و سرجایش می‌گذارد).
منبع: تکنیک‌های فرزندپروری
تاکتیک تشویق کودکان